Akita Amerykańska
American Akita

Tłumaczenie: Olga Jakubiel

• Pochodzenie: Japonia,
• Rozwój: USA
• Data opublikowania oryginalnego wzorca: 06.07.2005
• Użytkowość: Pies towarzyszący
• Klasyfikacja FCI: 
  Grupa 5 – Szpice i psy ras pierwotnych;
  Sekcja 5 – Szpice azjatyckie i rasy pokrewne. Bez prób pracy.

Zarys historyczny: Historia rozwoju rasy duży pies japoński (akita amerykańska) jest początkowo wspólna z dziejami akit japońskich. Od 1603r. w regionie Akita używano do walk średniej wielkości psów przeznaczonych do polowania na niedźwiedzie – AKITA MATAGI. Począwszy od 1868r. krzyżowano tę rasę z psami tosa oraz z mastiffami. W efekcie, zwiększyły się rozmiary akit, ale też zatracone zostały cechy charakterystyczne dla szpiców. W 1908r. zakazano walk psów, ale mimo to akity przetrwały i były nadal rozwijane jako duża rasa japońska. W 1931r. wytypowano dziewięć najlepszych psów tej rasy i uznano je za “pomnik przyrody”.
Podczas II Wojny Światowej psie skóry były stosowane do produkcji wojskowych mundurów. Policja zarządziła łapanki i konfiskatę wszystkich psów z wyjątkiem owczarków niemieckich, przeznaczanych do celów militarnych. Niektórzy miłośnicy akit próbowali obejść prawo krzyżując swoje psy z owczarkami. Po zakończeniu wojny liczba Akit drastycznie spadła i podzielona była na trzy typy:
1) Akita Matagi
2) Akita walczące
3) Akity-owczarki.

Podczas odtwarzania czystej rasy po wojnie, Kongo-go z linii DEWA cieszył się krótką, ale spektakularną popularnością. Wiele akit z linii DEWA, których wygląd wskazywał na pokrewieństwo z mastiffami i owczarkami niemieckimi zostało zabranych do Stanów Zjednoczonych przez personel wojskowy. Akity z linii DEWA, inteligentne i łatwo dostosowujące się do różnych warunków fascynowały amerykańskich hodowców i liczba psów z tej linii zwiększała się wraz z rosnącym nią zainteresowaniem. W 1956r. założono Amerykański Klub Akity (Akita Club of America – ACA), zaś AKC (American Kennel Club) uznał rasę (wpis do księgi hodowlanej i normalny status na wystawach) w październiku 1972r. Niestety Japoński Kennel Club (JKC) i AKC nie przeprowadziły wtedy żadnych uzgodnień, dotyczących wzajemnego uznawania pochodzenia i rodowodów akit, co spowodowało zakaz sprowadzania nowych psów z Japonii. Dlatego też akity w USA stały się zupełnie inne niż w Japonii – kraju pochodzenia rasy. W ten sposób w Stanach rozwinęła się własna odmiana, której cechy charakterystyczne i typ pozostają nie zmienione od 1955r., co silnie kontrastuje z sytuacja akit w Japonii, gdzie krzyżowano je z akitami matagi celem odtworzenia oryginalnej czystej rasy.

Wrażenie ogólne:  Duży, mocny, harmonijnie zbudowany pies o dużej masie i mocnym, ciężkim kośćcu. Szeroka głowa w kształcie tępego trójkąta o głębokiej kufie, stosunkowo małych oczach i stojących uszach, które noszone są do przodu, prawie wzdłuż górnej linii karku, co jest cechą charakterystyczną dla rasy.

Istotne  proporcje:
Stosunek wysokości w kłębie do długości ciała wynosi u psów 9:10, zaś u suk 9:11.
Głębokość klatki piersiowej odpowiada połowie wysokości psa w kłębie.
Odległość od czubka nozdrzy do stopu i odległość stopu do kości potylicznej wynoszą 2:3.

Usposobienie/temperament:
Przyjazne, czujne, wrażliwe, dostojne, posłuszne i odważne.

Głowa: Masywna, ale proporcjonalna do całego ciała; w spoczynku bez fałd. Widziana z góry ma kształt tępego trójkąta.

Mózgoczaszka
Czaszka: Płaska i szeroka pomiędzy uszami. Płytka bruzda czołowa sięga wyraźnie ponad czoło.
Stop: Dobrze zaznaczony, ale za stromy.

Trzewioczaszka
Nozdrza: Szerokie i czarne. Lekki i rozproszony brak pigmentu na nozdrzach jest dopuszczalny tylko u białych psów, jednak zawsze preferowany jest kolor czarny.
Kufa: Szeroka, głęboka, dobrze wypełniona.
Wargi: Czarne. Nie obwisłe, język różowy.
Szczęki/Zęby: Szczęka nie zaokrąglona lecz tępa, mocna, pełna siły. Zęby mocne, z regularnym i pełnym uzębieniem, pożądany zgryz nożycowy, ale dopuszczalny również zgryz cęgowy.
Oczy: Ciemnobrązowe, stosunkowo małe, nie wyłupiaste, zbliżone kształtem do trójkąta. Brzeg powiek jest czarny, powieki przylegające do oczu.
Uszy: Stojące i małe w stosunku do wielkości głowy. Przy sprawdzaniu długości uszu, po nachyleniu ucha ku przodowi, jego czubek powinien dotykać górnej krawędzi powieki. Uszy są trójkątne, lekko zaokrąglone na czubkach, szerokie u nasady, nie osadzone zbyt nisko. Oglądane z boku są nachylone ku przodowi, ponad oczami, stanowiąc przedłużenie górnej linii szyi.

Szyja: Gruba, muskularna, z minimalnym podgardlem, stosunkowo krótka, rozszerzająca się stopniowo w kierunku barków; na linii karku wyraźnie wygięta, przechodząca harmonijnie w podstawę czaszki.

Tułów: Dłuższy niż wyższy. Skóra nie za cienka, niezbyt opięta, ani zbyt luźna.
Grzbiet: Poziomy.
Lędźwie: Mocno umięśnione.
Klatka piersiowa: Szeroka i głęboka. Dobrze wysklepione żebra z prawidłowo ukształtowanym mostkiem.
Dolna linia i brzuch: Umiarkowanie podkasany.

Ogon: Mocny, obficie owłosiony, wysoko osadzony, noszony nad grzbietem lub na boku, zakręcony w trzech czwartych długości, całkowicie bądź podwójnie, przy czym czubek ogona zawsze winien sięgać grzbietu bądź boku. Gdy ogon jest skręcony w 3/4 długości, koniec ogona opada wyraźnie na bok. Nasada ogona szeroka i mocna. Ostatni krąg spuszczonego w dół, wyprostowanego ogona sięga do stawu skokowego. Włos na ogonie jest szorstki, prosty i obfity, nie tworzy jednak frędzli.

Kończyny
Przednie: Grubokościste, oglądane od przodu są proste.
Łopatki: Mocne i potężne, umiarkowanie ustawione do tyłu.
Nadgarstki: Ustawione lekko opadająco do przodu, pod kątem ok. 15o do pionu.
Tylne: Silnie umięśnione, grubość i kość odpowiada kościom kończyn przednich. Wilcze pazury są zazwyczaj usuwane.

Uda: Mocne, dobrze rozwinięte, oglądane z tyłu ustawione równolegle.
Stawy kolanowe: Umiarkowanie kątowane.
Stawy skokowe: Raczej nisko osadzone, nie ustawione na zewnątrz ani do środka.
Łapy: Prosto ustawione, tzw. kocie łapy, dobrze wysklepione o grubych opuszkach.

Chód/ruch: Pełen siły, ruch o umiarkowanym wykroku, dość energiczny. Kończyny tylne prowadzone są w tej samej linii co kończyny przednie. Grzbiet pozostaje mocny, stabilny, poziomy.

Szata
Włos: Podwójny włos. Podszerstek gruby, miękki, gęsty i krótszy niż włos okrywowy. Włos okrywowy prosty, szorstki, twardy i nieco odstający od ciała. Na głowie, w dolnej części kończyn i na uszach włos jest krótki. Włos na kłębie i na zadzie ma długość około 5 cm i jest trochę dłuższy niż na pozostałych częściach ciała, oprócz ogona, gdzie szata jest najdłuższa i najbardziej obfita.
Umaszczenie: Dopuszczalne są wszystkie kolory: czerwony, płowy, biały itp., a nawet łaciatość i pręgowanie. Kolory są lśniące i czyste, a znaczenia – harmonijnie rozłożone, z lub bez maski czy strzałki. Całkowicie białe psy nie mogą mieć maski. Łaciate psy mają na białym tle wielkie, przypadkowo rozłożone łaty, pokrywające głowę i więcej niż jedną trzecią tułowia. Podszerstek może być innego koloru niż włos okrywowy.

Wielkość
Wysokość w kłębie:
psów: 66-71 cm (26-28 cali),
suk: 61-66 cm (24-26 cali).

Wady: Każde odchylenie od wyżej opisanego wzorca musi być uznane za błąd, którego znaczenie jest uzależnione od stopnia odchylenia od standardu:

• sucze psy, samcze suki,
• wąska bądź szpiczasta kufa,
• brakujący ząb (z wyjątkiem dwóch zębów P1 bądź M3),
• niebieskie lub czarne plamy na języku,
• jasne oko,
• krótki ogon,
• odstające lub ustawione podsiebnie łokcie ,
• jakikolwiek ślad kryzy lub pióra,
• bojaźliwość lub agresja.

Poważne wady:
brak masy, lekki  kościec.

Wady dyskwalifikujące:

• agresja lub nadmierna bojaźliwość
• całkowity brak pigmentacji nosa, nos z niepigmentowanymi obszarami (motyli nos),
• opuszczopne, wiszące lub złamane ucho,
• przodozgryz lub tyłozgryz,
• sierpowaty lub niezawiniety  ogon,
• psy poniżej 63,5 cm (25 cali),  suki poniżej 58,5 cm (23 cali).

Każdy pies wykazujący wyraźne fizyczne lub psychiczne nieprawidłowości, powinien zostać zdyskwalifikowany.

Psy muszą posiadać dwa rozwinięte jądra, które powinny znajdować się w mosznie.

Źródło: http://www.zkwp.pl/zg/wzorce/344.pdf